Van Zsana naar Skopje

Aangezien het idee van de rustdag ons goed bevallen is, en Mannis mij graag Skopje wil laten zien, hebben we besloten vandaag weer een flinke ruk te maken. Om ons voor te bereiden, maken we net over de grens van Servië een ontbijtstop. Hier worden lekkere zoete broodjes gebakken en ook nog vriendelijk gepresenteerd. Een prettige afwisseling na onze ervaringen in Hongarije.

Het landschap in Servië is open en gecultiveerd, afgewisseld met heuvelachtige bossen, maar toch weer andere kleuren en heuvels dan in Slowakije. Het lijkt rijker te zijn dan Hongarije. Wanneer we Noord-Macedonië aankomen is het landschap weer opener en zien we de sneeuw op de bergtoppen.

Van de 700 km die we vandaag afleggen zijn dat er 500 over de A1 die Servië doorkruist van noord naar zuid. Genoeg tijd om het cyrillische schrift te bestuderen, dus tegen de tijd dat we de grens met Noord-Macedonië bereiken denken we dat alfabet aardig te beheersen.

Overigens zie je op de parkeerplaatsen langs de snelweg overal dixies staan. Het lijkt er op dat de nationale leverancier van die dingen zich ook realiseert dat je die dingen niet uit luxe gebruikt, getuige de sticker “Toi toi” die op bijna alle exemplaren zijn aangebracht.

Bij de grens merken we dat we echt in het oude oostblok zijn. Niet alleen paspoort, maar ook kentekenplaatje van de auto en groene verzekeringskaart worden gecontroleerd. Dat is nog even een dingetje, want de groene kaart die we meehebben is verouderd, en het was even zoeken naar een wachtwoord om de actuele versie te kunnen downloaden. Maar het is goedgekomen.

Bij Skopje, zo’n 100 km over de grens vinden we een staplaats bij een sportvliegveldje bij Skopje. De eigenaar spreekt binnensmonds maar goed Engels en de talloze ongevraagde herhalingen compenseren ruimschoots zijn wat gebrekkige verstaanbaarheid. Gastheer Sacho blijkt graag bereid om voor ons nog een maaltijd te bereiden, die wij met smaak eten op het grootste terras waar we ooit gezeten hebben.